چرا تنبیه فرزندان موثر نیست؟

با تنبیه، بدرفتاری کودک تنها از دید تنبیه‌کننده مخفی می‌شود ولی در مجموعه رفتاری کودک باقی مانده و خاموش نمی‌شود.
در تنبیه به کودک می‌گوییم چکار نکند در حالی که باید به او آموزش دهیم چکار کند.
والدین مجبور می‌شوند شدت تنبیه را به مرور افزایش دهند که به تدریج منجر به انزجار کودک از والدش می‌شود.
با تنبیه، والدین نیز تنبیه خواهند شد چرا که خشم کودک برانگیخته می‌شود.
تنبیه آموزش پرخاشگری به کودک است.
تنبیه به خصوص تنبیه‌های جسمی هیچ وقت فراموش نمی‌شوند.
من می‌دانم که فرزندم شاید نابغه بزرگی نشود. شاید دانشجوی نمونه‌ای نباشد. شاید حتی دانش‌آموز درس‌خوانی هم نباشد اما بی‌شک انسان بزرگی خواهد شد.
فرزندم کسی می‌شود که قدر رنگ‌ها را می‌داند. ارزش بوها را می‌داند. و تک تک ثانیه‌هایی که چیزهای ریز زندگی را می‌بیند و قدر آنها را می‌داند.
فرزندم کسی می‌شود که دیدنش حس خوبی به بقیه می‌دهد. فرزندم کارهای بزرگی برای آدم‌ها می‌کند. و از همه مهم تر یادش نمی‌رود که با لبخند کوچکش روز آدم‌های غمزده ِعصبی از همه جا نا امید و از همه شاکی را عوض کند.
من به جای همه درس‌هایی که خوانده‌ام، به جای همه تست‌هایی که زده‌ام، به جای همه مقاله‌هایی که نوشته‌ام، فقط برای تربیت کردن همچین فرزندی خودم را تحسین می‌کنم.
اصرار بر کنترل کودک برای اینکه دقیقا
«همانی بشود که ما می‌خواهیم»
دو نتیجه در پی خواهد داشت:
یا یک رُبات حرف‌گوش‌کن و همیشه تسلیم خواهیم داشت
و یا یک آشوبگر و یاغی که هر مرزی را در می‌شکند.
نتیجه وسواس‌ها و اصرارهای بی مورد والدین بر آنچه الگوی از پیش‌ساخته تربیتی خود ساخت‌ اند، این دو مورد است و حد وسطی هم ندارد!
پس اولا هیچ گاه لباس از پیش بریده‌ای را برای تربیت کودکمان قواره نکنیم...
و ثانیا روی نسخه‌های تربیتی خود و دیگران اصرار بیش از اندازه نداشته باشیم... شاید این نسخه متناسب با کودک ما نباشد!
«دیگه نبینم با پدرت مادرت اینجوری حرف بزنی»
«صدات رو نشنوم»
«دیگه نشنوم از این حرفا بزنی»
«این مسائل چرا نداره چون من میگم»
«این مسائل به تو ربطی نداره»
«اینقدر حرف نزن سرم رفت».
اگر می‌خواهید فرزندتان در جامعه زمانی که دیگران به او آسیب می‌زنند یا تقاضای اشتباه دارند، جرات اعتراض یا سوال کردن را داشته باشد، اجازه دهید در محیط امن خانه ابراز وجود کند.
به جای خاموش کردن یا از کار انداختن فرزندتان برای همه عمر روش درست اعتراض یا ابراز وجود را بیاموزید: «میدونم انجام این کار رو دوست نداری احساس میکنی بی‌انصافیه، حق داری اما وقتی داد میزنی من نمیتونم کمکت کنم.»
اگر می‌خواهید نوجوانتان را هدایت کنید
اولین قدم این است که ارتباطتان را، هرگز قطع نکنید
اگر می‌خواهید نوجوانتان با شما همراه باشد، به علائقش توجه نشان دهید و در ارتباط با او بیشتر شنونده باشید
اگر ارتباطتان قطع شود، پنهان‌کاری فرزند شروع می‌شود
اگر زیاد سخنرانی کنید، او دیگر حرف نخواهد زد، گوش‌ها و دهانش را می‌بندد.
بچه‎هایی هستند که بعد از انجام یک کار اشتباه بلافاصله عذرخواهی می‎کنند، اما هم شما و هم خودش می‎داند که این صرفا راهی برای فرار از تنبیه است.
برای اینکه عذرخواهی شکل واقعی و حقیقی پیدا کند، مهمترین شرط، پشیمانی است. اگر کودک از کار بدی که انجام داده است، پشیمان نیست به او توضیح بدهید و برایش زمانی تعیین کنید تا به اشتباهش فکر کند. همیشه روی این نکته تایید کنید که تا زمانی که از کارش پشیمان نیست، لازم نیست عذرخواهی کند. برای کمک به درک بهتر کودک نسبت به رفتارش می‎توانید تاثیر آن رفتار را روی دیگران با هم بررسی کنید. حتی می‎توان از کودک خواست که خودش را به جای طرف مقابل بگذارد و احساساتش را بیان کند. این تمرین کمک می‎کند ارزش اخلاقی عذرخواهی به درستی برایش درونی شود.
پرخاشگران امروز، تنبیه شدگان دیروزند!
اکثر والدین معتقدند در کودکی با روش تربیتی سرشار از تنبیه بزرگ شده‌اند و الان هم هیچ مشکلی ندارند!
واقعا!
کافی است نگاهی به جامعه بیندازیم.
وقتی وارد بطن هر خانواده می‌شویم، متوجه می‌شویم آدم بی‌مسئله نداریم.
این همه دعوا و خشونت در جامعه ما نشانه تاثیر همین روش اشتباه تربیتی است.
در رانندگی میزان خشونت و تصادفات ما بالاست. همیشه دعوا داریم و مدام به هم پرخاش می‌کنیم. چرا باید حتما در خیابان افسر باشد تا قوانین را رعایت کنیم؟ یاد گرفته ایم از کسی بترسیم تا قانون را رعایت کنیم...
اینها ماحصل همان روش تربیتی نادرست است
هرگز تحت تاثیر کنایه‌ها گلایه‌ها طعنه ها یا دخالت دیگران قرار نگیرید و بر پایه آن عمل نکنید.
به عنوان مثال فرزندتان خسته، گرسنه و یا کلافه است و بسیار طبیعی است که کلافگى خود را با اعمالش نشان دهد.
کم کم زمزمه اطرافیان بلند می‌شود که شما نتوانستید فرزندتان را خوب تربیت کنید و در آخر شما براى ساکت کردن بقیه سر فرزندتان فریاد می‌زنید یا پشت دستش می‌زنید و به طور عجیبی بقیه ساکت می‌شوند.
فراموش نکنیم مهم نیست بقیه چه می‌گویند، زمانى که اقدام به کارى کردیم تنها ما مسئولیم.
هرچه خانواده آشفته‌تر باشد، ترکش برای فرزندان سخت‌تر است. آنها برای جدایی خوب مجهز نشده‌اند و خانواده را رها نمی‌کنند تا شاید در آن پناهگاهی در برابر اضطراب تنهایی بیابند.
اروین یالوم
از کتاب روان‌درمانی اگزیستانسیال